"Wat je niet zegt maar wel verwacht – over de stille druk van onuitgesproken verwachtingen in familiebedrijven"
In familiebedrijven hangt er vaak iets in de lucht. Geen rare luchtjes uit de kantine, maar iets veel subtielers: onuitgesproken verwachtingen. Je ruikt ze niet, je ziet ze niet, maar oei... je voelt ze wel.
Neem nou deze klassieker:
"Het is toch heel normaal dat iedereen in de familie meehelpt in het bedrijf?" Of deze: "Wel de geneugten, niet de lasten."
Alsof het een ongeschreven wet is: familie = meewerken. Punt. Maar eh... is dat eigenlijk wel zo normaal?
Laten we even eerlijk zijn. Natuurlijk wil je je inzetten voor het familiebedrijf – je bent er trots op! Maar misschien wil je dat op een slimme manier doen. Niet per se met werkweken van 60 uur en je leven in de wachtstand.
En dan is er nog die ene zin die veel mensen nooit hardop zeggen, maar wel voelen:
"Niemand heeft ooit gezegd dat ik het niet goed doe, maar het voelt gewoon zo."
En daar zit de crux: wat niet gezegd wordt, wordt toch gevoeld. En juist dat maakt het ingewikkeld.
Laten we ze eens ontleden, die verwachtingen. Ze komen in drie smaken:
1. De duidelijke verwachting: "Wil je dit voor me doen?"
Een expliciete vraag, helder als glas. Je kunt er ja of nee op zeggen. Simpel.
"Kun je de personeelsplanning voor vrijdag af hebben?"
Als dit soort vragen niét worden uitgesproken, ontstaat er ruis. Mensen verwachten iets, maar niemand weet precies wat of waarom. En ja hoor, daar is-ie weer: de miscommunicatie.
Omdenken-tip: Durf gewoon te vragen wat je wilt. Dan weet de ander waar hij of zij aan toe is. Geen gedoe. Alleen duidelijkheid.
2. De impliciete verwachting met waarde: "Iedereen hoort dit vanzelf te doen"
Deze is stiekem. Hij lijkt neutraal, maar zit vol oordeel. Bijvoorbeeld:
"Maak je de personeelsplanning wel zorgvuldig en netjes!"
Wat is zorgvuldig? Wat is netjes? Wat voor jou logisch is, kan voor een ander totaal iets anders betekenen.
Omdenken-tip: Als je merkt dat je zinnen gebruikt als "Dat hoort toch zo?", vraag jezelf dan even af: voor wie is dat zo? Voor mij, of echt voor iedereen?
3. De onbewuste verwachting: "Ik wist niet dat ik dit verwachtte, tot het tegenviel"
Auw. Deze voel je pas als het al te laat is. Je bent teleurgesteld, gekwetst, misschien zelfs boos. En dan realiseer je je: ik had blijkbaar iets verwacht.
"Ik dacht dat hij trots op me zou zijn… maar hij zei niets." "Is het dan niet logisch dat zij de planning doet?"
Omdenken-tip: Emoties zijn signalen. Ze wijzen je op een verwachting die je misschien niet had uitgesproken. Gebruik ze als kompas.
Als je leert om verwachtingen te herkennen, erkennen en uit te spreken, kun je ze ombuigen van stille druk naar heldere afspraken. En geloof me: dan wordt het ineens een stuk lichter op de werkvloer én aan de eettafel.
Wie weet ontdek je zelfs dat achter die verwachting helemaal geen oordeel zit, maar een behoefte aan verbinding. Misschien zoekt de ander gewoon erkenning, waardering of simpelweg duidelijkheid.
Misschien herken je het wel. Een verwachting die je voelt, maar nooit hebt uitgesproken. Wat zou er gebeuren als je 'm eens hardop zegt? Niet om te eisen, maar om te delen?
Durf je dat?
Ik help je graag om verwachtingen bespreekbaar te maken – met luchtigheid, liefde en soms een tikje lef.
📞 06 303 755 15
Warme groet,
Helma
Andere interessante blog-artikelen
Daar staan jullie dan met je hele hebben en houwen, familie, zaak, werknemers, klanten en alle andere betrokkenen. Het levenswerk dat je graag wil overdragen een de volgende generatie. Met r...
Op een gegeven moment komt de tijd dat een familiebedrijf overgedragen wordt aan een volgende generatie. Ieder bedrijf denkt dat de problemen die er bij hen spelen uniek zijn en dat niemand anders dat...
"Wat je niet zegt maar wel verwacht – over de stille druk van onuitgesproken verwachtingen in familiebedrijven"
In familiebedrijven hangt er vaak iets in de lucht. Geen rare luchtjes uit de kantine, maar iets veel subtielers: onuitgesproken verwachtingen. Je ruikt ze niet, je ziet ze niet, maar oei... je voelt ze wel.
Neem nou deze klassieker:
"Het is toch heel normaal dat iedereen in de familie meehelpt in het bedrijf?" Of deze: "Wel de geneugten, niet de lasten."
Alsof het een ongeschreven wet is: familie = meewerken. Punt. Maar eh... is dat eigenlijk wel zo normaal?
Laten we even eerlijk zijn. Natuurlijk wil je je inzetten voor het familiebedrijf – je bent er trots op! Maar misschien wil je dat op een slimme manier doen. Niet per se met werkweken van 60 uur en je leven in de wachtstand.
En dan is er nog die ene zin die veel mensen nooit hardop zeggen, maar wel voelen:
"Niemand heeft ooit gezegd dat ik het niet goed doe, maar het voelt gewoon zo."
En daar zit de crux: wat niet gezegd wordt, wordt toch gevoeld. En juist dat maakt het ingewikkeld.
Laten we ze eens ontleden, die verwachtingen. Ze komen in drie smaken:
1. De duidelijke verwachting: "Wil je dit voor me doen?"
Een expliciete vraag, helder als glas. Je kunt er ja of nee op zeggen. Simpel.
"Kun je de personeelsplanning voor vrijdag af hebben?"
Als dit soort vragen niét worden uitgesproken, ontstaat er ruis. Mensen verwachten iets, maar niemand weet precies wat of waarom. En ja hoor, daar is-ie weer: de miscommunicatie.
Omdenken-tip: Durf gewoon te vragen wat je wilt. Dan weet de ander waar hij of zij aan toe is. Geen gedoe. Alleen duidelijkheid.
2. De impliciete verwachting met waarde: "Iedereen hoort dit vanzelf te doen"
Deze is stiekem. Hij lijkt neutraal, maar zit vol oordeel. Bijvoorbeeld:
"Maak je de personeelsplanning wel zorgvuldig en netjes!"
Wat is zorgvuldig? Wat is netjes? Wat voor jou logisch is, kan voor een ander totaal iets anders betekenen.
Omdenken-tip: Als je merkt dat je zinnen gebruikt als "Dat hoort toch zo?", vraag jezelf dan even af: voor wie is dat zo? Voor mij, of echt voor iedereen?
3. De onbewuste verwachting: "Ik wist niet dat ik dit verwachtte, tot het tegenviel"
Auw. Deze voel je pas als het al te laat is. Je bent teleurgesteld, gekwetst, misschien zelfs boos. En dan realiseer je je: ik had blijkbaar iets verwacht.
"Ik dacht dat hij trots op me zou zijn… maar hij zei niets." "Is het dan niet logisch dat zij de planning doet?"
Omdenken-tip: Emoties zijn signalen. Ze wijzen je op een verwachting die je misschien niet had uitgesproken. Gebruik ze als kompas.
Als je leert om verwachtingen te herkennen, erkennen en uit te spreken, kun je ze ombuigen van stille druk naar heldere afspraken. En geloof me: dan wordt het ineens een stuk lichter op de werkvloer én aan de eettafel.
Wie weet ontdek je zelfs dat achter die verwachting helemaal geen oordeel zit, maar een behoefte aan verbinding. Misschien zoekt de ander gewoon erkenning, waardering of simpelweg duidelijkheid.
Misschien herken je het wel. Een verwachting die je voelt, maar nooit hebt uitgesproken. Wat zou er gebeuren als je 'm eens hardop zegt? Niet om te eisen, maar om te delen?
Durf je dat?
Ik help je graag om verwachtingen bespreekbaar te maken – met luchtigheid, liefde en soms een tikje lef.
📞 06 303 755 15
Warme groet,
Helma
Checklist voor een goede overdracht van het familiebedrijf
Checklist aanvragen
