Ik zeg het wel maar ik doe het niet!
Dat is wat ik zie in de praktijk van een bedrijfsoverdracht van het familiebedrijf. Het is echt lastig wat ik wel en niet serieus kan of moet nemen. Er lijken verschillende waarheden hand in hand te gaan.
Als ik in gesprek ben over het familiebedrijf met de verschillende generaties familieleden, dan hoor ik andere verhalen dan dat ik in de praktijk zie. Oftewel ze zeggen het één, maar doen het ander. Hieronder vind je een paar voorbeelden van hoe dat kan zijn.
Met Ma in gesprek, zij zegt: “Ik wil meer rust!’, want ze is er wel klaar mee en de opvolgers weten heel goed wat ze te doen staat. Dat gaat goed komen. Nog even volhouden, totdat de grote veranderingen zijn doorgevoerd. Tot die tijd wil ze haar kinderen bij staan.
In de praktijk, wat Ma doet: Ze doet echter anders. Ma heeft juist het hoogste woord. Ze vangt alle besluiten af en zet haar zin door. Zij heeft immers de meeste ervaring en weet wat het juiste is voor het bedrijf en voor de familie. Haar wil is wet, zolang ze aan boord is.
Met Pa in gesprek, hij zegt: “Ik wil hier niet meer naar toe moeten komen. Wel gewoon voor de gezelligheid en voor de sociale contacten soms in en uit lopen. En uiteraard kunnen ze altijd met vragen bij mij terecht. Op de achtergrond zal ik altijd aanwezig zijn.”
In de praktijk, wat Pa doet: Pa houdt overal een oogje in het zeil. Hij doet de calculaties, voert de belangrijke gesprekken en troeft de tweede generatie af. Ze komen nauwelijks aan het woord, omdat Pa weet hoe de vork in de steel steekt. Uiteindelijk gaat ook het personeel naar Pa en niet naar de opvolgers, als het om daadwerkelijk advies gaat.
Met de dochter in gesprek, zij zegt: “Eigenlijk ben ik prima in staat om het bedrijf te runnen en ik kan niet wachten totdat mijn ouders uit beeld verdwijnen en hun eigen leven gaan opbouwen. Nu staan ze mijn ontwikkeling in de weg en kan ik mijn eigen plannen niet tot bloei laten komen.”
In de praktijk, wat de dochter doet: Ik zie haar bij iedere ‘poep en scheet’ haar ouders om raad vragen en taken en besluiten afschuiven, want uiteindelijk vinden Pa en Ma dat het op hun manier moet gaan. De dochter heeft een houding aangenomen van ‘ik wacht wel’, ze zijn oud en zullen het uiteindelijk een keer opgeven.
Met de zoon in gesprek, hij zegt: “Ik ben iemand die graag werkt vanuit harmonie, maar er wordt niet naar mij geluisterd. Ik voel me geen volwaardig lid van de familie. Ik zou heel graag besluiten nemen en doorpakken, maar als ik daarna teruggefloten wordt door de oudere generatie, dan vind ik dat lastig en verlam ik.
In de praktijk, wat de zoon doet: Ik zie zoonlief ervandoor gaan. Hij zoekt zijn heil in andere, aanleunende bedrijven waar het vuur onder de voeten minder heet is. Op het eind van de dag kijkt hij tevreden terug op alle klusjes die hij geklaard heeft. Daar kan hij zichzelf zijn zonder verantwoording af te hoeven leggen.
Herkenbaar?
Als familiebedrijf overdracht coach heb ik veel familiebedrijven en ondernemers succesvol begeleid. Heb jij vragen? Stel ze dan gerust. Bel me op nummer 06-30375515!
Ik hoor graag van je, Helma
Andere interessante blog-artikelen
In de schijnbaar onverstoorbare wereld van zakelijke overdrachten, schuilt vaak een diepe emotionele complexiteit. Het verhaal van de familie Smidts is er een vol van menselijke emoties en het creëren...
Ik spreek veel ondernemers die rond de 60 zijn en zelf hun bedrijf hebben opgericht. Een groep hardwerkende aanpakkers die door ervaring wijs is geworden. Vaak hebben ze geen tijd of ruimte gebruikt...
Ik zeg het wel maar ik doe het niet!
Dat is wat ik zie in de praktijk van een bedrijfsoverdracht van het familiebedrijf. Het is echt lastig wat ik wel en niet serieus kan of moet nemen. Er lijken verschillende waarheden hand in hand te gaan.
Als ik in gesprek ben over het familiebedrijf met de verschillende generaties familieleden, dan hoor ik andere verhalen dan dat ik in de praktijk zie. Oftewel ze zeggen het één, maar doen het ander. Hieronder vind je een paar voorbeelden van hoe dat kan zijn.
Met Ma in gesprek, zij zegt: “Ik wil meer rust!’, want ze is er wel klaar mee en de opvolgers weten heel goed wat ze te doen staat. Dat gaat goed komen. Nog even volhouden, totdat de grote veranderingen zijn doorgevoerd. Tot die tijd wil ze haar kinderen bij staan.
In de praktijk, wat Ma doet: Ze doet echter anders. Ma heeft juist het hoogste woord. Ze vangt alle besluiten af en zet haar zin door. Zij heeft immers de meeste ervaring en weet wat het juiste is voor het bedrijf en voor de familie. Haar wil is wet, zolang ze aan boord is.
Met Pa in gesprek, hij zegt: “Ik wil hier niet meer naar toe moeten komen. Wel gewoon voor de gezelligheid en voor de sociale contacten soms in en uit lopen. En uiteraard kunnen ze altijd met vragen bij mij terecht. Op de achtergrond zal ik altijd aanwezig zijn.”
In de praktijk, wat Pa doet: Pa houdt overal een oogje in het zeil. Hij doet de calculaties, voert de belangrijke gesprekken en troeft de tweede generatie af. Ze komen nauwelijks aan het woord, omdat Pa weet hoe de vork in de steel steekt. Uiteindelijk gaat ook het personeel naar Pa en niet naar de opvolgers, als het om daadwerkelijk advies gaat.
Met de dochter in gesprek, zij zegt: “Eigenlijk ben ik prima in staat om het bedrijf te runnen en ik kan niet wachten totdat mijn ouders uit beeld verdwijnen en hun eigen leven gaan opbouwen. Nu staan ze mijn ontwikkeling in de weg en kan ik mijn eigen plannen niet tot bloei laten komen.”
In de praktijk, wat de dochter doet: Ik zie haar bij iedere ‘poep en scheet’ haar ouders om raad vragen en taken en besluiten afschuiven, want uiteindelijk vinden Pa en Ma dat het op hun manier moet gaan. De dochter heeft een houding aangenomen van ‘ik wacht wel’, ze zijn oud en zullen het uiteindelijk een keer opgeven.
Met de zoon in gesprek, hij zegt: “Ik ben iemand die graag werkt vanuit harmonie, maar er wordt niet naar mij geluisterd. Ik voel me geen volwaardig lid van de familie. Ik zou heel graag besluiten nemen en doorpakken, maar als ik daarna teruggefloten wordt door de oudere generatie, dan vind ik dat lastig en verlam ik.
In de praktijk, wat de zoon doet: Ik zie zoonlief ervandoor gaan. Hij zoekt zijn heil in andere, aanleunende bedrijven waar het vuur onder de voeten minder heet is. Op het eind van de dag kijkt hij tevreden terug op alle klusjes die hij geklaard heeft. Daar kan hij zichzelf zijn zonder verantwoording af te hoeven leggen.
Herkenbaar?
Als familiebedrijf overdracht coach heb ik veel familiebedrijven en ondernemers succesvol begeleid. Heb jij vragen? Stel ze dan gerust. Bel me op nummer 06-30375515!
Ik hoor graag van je, Helma
Checklist voor een goede overdracht van het familiebedrijf
Checklist aanvragen
